Πιπέρι στο στόμα

Μετά τις επερχόμενες αναμετρήσεις της Εθνικής Ελλάδος με τους παραδουναβίους αντιπάλους της, ελπίζουμε να ακούσουμε ξανά συνθήματα όπως αυτό με το οποίο συνδέθηκε κυρίως η επιτυχημένη περιπέτεια του 2004. Ξέρετε, αυτό περί της υψώσεως του κυπέλλου και της αδυναμίας αναμονής, σε μουσική Βασίλη Τσιτσάνη και στίχους Ανωνύμου Του Φιλάθλου. Θυμάστε πότε το ακούσατε για πρώτη φορά; Αν παρακολουθείτε ποδόσφαιρο από την τηλεόραση, είναι πολύ πιθανόν να το ακούσατε κατά την απονομή του Κυπέλλου Ελλάδος τον Μάιο του 2003. Οι σχολιαστές του τηλεοπτικού σταθμού ο οποίος είχε αναλάβει τη μετάδοση, κατεδίκασαν αμέσως τους επαγγελματίες ποδοσφαιριστές που ξεστόμισαν τέτοιες λέξεις ("μας βλέπουν μικρά παιδιά κ.λπ."). Μάλιστα η αισθητική τους εθίγη τόσο πολύ, που σχεδόν δεν πρόσεξαν (και σχεδόν δεν ανέφεραν) ότι ακριβώς απέναντί τους, η θύρα 5 του Γηπέδου της Τούμπας είχε πιάσει φωτιά. Ως φίλος του ΠΑΟΚ ενοχλήθηκα, ειδικά αργότερα που θυμήθηκα πως όταν σε παρόμοια περίπτωση οι καλαθοσφαιριστές του ΄Αρεως ερμήνευσαν βρώμικο σύνθημα ("ένας οίκος ανοχής είμαστε") οι σχολιαστές το είχαν βρει χαριτωμένο (και εγώ το ίδιο). Οι τελευταίοι δούλευαν για πολύ πιο σοβαρό (τηρουμένων των αναλογιών) μέσον. Σε έναν χρόνο και κάτι όμως, το σύνθημα κόλλησε, το βρώμικο παρελθόν του ξεχάστηκε, και πλέον είναι ένα ακόμα παραδοσιακό, ελληνικό, ολόπαχο, οικογενειακό, διονυσιακό σύνθημα που, μαζί με τα σπόρια και το σαλέπι, μας κρατά συντροφιά στις κερκίδες.