΄Εξω πάω καλά

Μόλις πληροφορήθηκα πως στην πρώτη κατηγορία της Αρμενίας υπάρχει από το 2004 ομάδα με το όνομά μου. Θα τιμήσω τους ιδρυτές βάζοντας το σήμα της στην πρώτη σελίδα του 732x244 για μερικές ημέρες. Ομάδα με το όνομά μου υπάρχει και πιο κοντά στην έδρα μου, αλλά αγωνίζεται σε μικρότερες κατηγορίες.
Και αν αναρωτιέστε με ποια κριτήρια επιλέγω τις ομάδες που υποστηρίζω, η απάντηση στο video (απόσπασμα από την ταινία "Η ωραία του κουρέα" - 1969).

Ψυχοφθόρες διαδικασίες

Χθες η Βραζιλία απέκλεισε την Ουρουγουάη στα πέναλτι, στον ένα από τους δύο ημιτελικούς του Copa América. Στα πέναλτι την είχε αποκλείσει και στον ημιτελικό της προηγούμενης διοργάνωσης το 2004 στο Περού. Μάλιστα, τότε νίκησε στα πέναλτι και στον τελικό με την Αργεντινή, η οποία είναι πιθανή αντίπαλός της και για τον φετινό τελικό. Και τότε, αλλά πολύ περισσότερο σήμερα, μου ήταν αδύνατον να αποφύγω να σκεφτώ τι θα διαβάζαμε και τι θα ακούγαμε αν μία αντιεμπορική ή ακόμα και αντιπαθητική ομάδα κέρδιζε 3 τόσο κρίσιμους αγώνες στα πέναλτι. Βάλτε π.χ. στη θέση της Βραζιλίας την Ελβετία, την Παραγουάη ή την Ελλάδα (οι οποίες είναι μετρίως αντιεμπορικές).

Ο δωδέκατος παίκτης

Πως σας φαίνεται όταν οποιαδήποτε ομάδα θεατών με πληθυσμό μικρότερο των εκατό ατόμων χαρακτηρίζεται "ηρωικοί οπαδοί"; Προσωπικά διαφωνώ με τον χαρακτηρισμό, και καμιά φορά τους ζηλεύω γιατί παρακολουθούν κάποιον αγώνα στον οποίο εγώ δεν κατάφερα να πάω. Πάντως, αν και θεωρώ πως το να παρακολουθείς έναν αγώνα είναι προνόμιο για το οποίο πρέπει να πληρώσεις και όχι ηρωισμός για τον οποίο πρέπει να ανταμειφθείς, πρέπει να παραδεχτώ πως υπάρχουν κάποιοι οπαδοί που πραγματικά τους θαυμάζω. Ακολουθούν δύο ιστορίες οι οποίες δεν είναι επίκαιρες, αλλά τέτοια εποχή τι θέλατε να γράψω; Γίνονται μόνον αγώνες που δεν παρακολουθώ λόγω διαφοράς ώρας (Gold Cup, Copa América, Παγκόσμιο υπό-20) και οι πρώτοι γύροι του δια-ΠΡΟΠΟ (=Intertoto).
Η πρώτη ιστορία έρχεται από τη Ρωσία, και έχει ξαναγραφτεί στο blogspot, αλλά σε άλλη γλώσσα. Τρεις φίλοι της Ζενίθ Πετρουπόλεως, ήθελαν να ακολουθήσουν την ομάδα τους στη σκληρή (από πολλές απόψεις) έδρα του Βλαδιβοστόκ. ΄Ετσι, πήραν το αυτοκίνητό τους, ένα Honda Civic του 1986, και διήνυσαν τα 15 000 χιλιόμετρα που χωρίζουν τις δύο πόλεις, διασχίζοντας το μεγαλύτερο μέρος της Ευρασίας. Για κακή τους τύχη όμως (και καλή να ήταν δηλαδή, τι να έκανε μετά από τέτοια πρόκληση;) το αυτοκίνητό τους χάλασε και έτσι αναγκάστηκαν να επιστρέψουν με τον Υπερσιβηρικό Σιδηρόδρομο. Η ιστορία όμως είχε διπλά αίσιο τέλος. Πρώτον, και σημαντικότερο για κάθε οπαδό που αγαπά πραγματικά την ομάδα του, η Ζενιθάρα πήρε το διπλό με 0-2. Και δεύτερον, αμέσως πριν από τον αγώνα της επόμενης αγωνιστικής, η διοίκηση της Ζενίθ, σε ένδειξη ευγνωμοσύνης, χάρισε στους τρεις φίλους ένα ολοκαίνουργιο Toyota Corolla. Δεν τα βγάζω από το μυαλό μου, τα γράφει και στην επίσημη ιστοσελίδα. Δεύτερη είδηση από κάτω.
Η δεύτερη ιστορία έρχεται από τη Γαλλία. Πιθανόν να έχετε ακούσει πως οι κάτοικοι του Λανς είναι λιγότεροι από τη χωρητικότητα του γηπέδου της τοπικής ομάδας. Το να προσελκύει μία ομάδα κόσμο και από γειτονικές πόλεις δεν είναι μοναδικό φαινόμενο. Στις ΗΠΑ π.χ., κάθε μικρή πανεπιστημιούπολη που σέβεται τον εαυτό της διαθέτει στάδιο με χωρητικότητα συγκρίσιμη με τον πληθυσμό της. Το ίδιο ίσχυε παλαιότερα και για κάποιες πόλεις που φιλοξενούσαν επαγγελματικές ομάδες. Ειδικά η περίπτωση της ομάδας αμερικανικού ποδοσφαίρου Green Bay Packers αξίζει να γίνει post στον καναπέ των φιλάθλων. Το περίεργο με τη Ρασινγκ του Λανς είναι ότι προσελκύει και (τουλάχιστον τέσσερεις) φανατικούς οπαδούς από την Αγγλία. Το sport24 έκανε πολύ καλή μετάφραση από τη London Evening Standard, και έτσι δεν χρειάζεται να κάνω και εγώ το ίδιο. Διαβάστε το.